Recensie BIMBO | Theaterfestival 2012

Straight in your face, zoals enkel Nederlandse theatermakers dat kunnen. BIMBO van Suzan Bogaerdt en Bianca Van Der Schoot klaagt de bimboficering van de vrouw in onze Westerse beeldcultuur aan. Hoewel de toeschouwers per drie een flatscreen voor zich hebben, op de bankjes van een kleedkamer zitten, en het spel achter hen gebeurt, zitten ze ook erg dicht op de actie. Een voorstelling die lang op en onder de huid blijft kleven.

Haarfijn hebben Marie Groothof, Floor van Leeuwen, Erika Cederqvist en de twee theatermakers de manier waarop vrouwen in beeld worden gebracht in reclamecampagnes, videoclips en porno geanalyseerd. Enkele feiten en statistieken worden getoond vooraleer de performance, een mengvorm van woordeloos theater, dans, choreografie met sterke focus op video start. Hoewel er behoorlijk wat humor in de voorstelling zit, overheerst die van de scherpe kritiek. Onmogelijke poses die modellen mogen aannemen (ietwat voorovergebogen de buik intrekken, achterwerk naar acher), botox, bleaching, focus op lichaamsdelen als borsten, billen, buik, benen, mond en gezicht, esthetische ingrepen, …. wordt uitvergroot.

Open monden, lippen die geaccentueerd worden, tongen die glibberig zich een weg naar elkaar toe banen, heupen en achterwerk die prompt in de richting van de camera draaien, plastic faces (via huishoudfolie), zwarte strepen alcoholstift op die plekken waar ze niet aan het schoonheidsideaal voldoen, speeksel en melk (wat naar sperma verwijst) dat uit monden vloeit: BIMBO confronteert de toeschouwer.

Hoe onrealistisch zijn de verwachtingspatronen van mannen en vrouwen op den duur nog wanneer ze constant dezelfde cliché beelden voorgeschoteld krijgen? Het zelfbeeld en de verwachtingen rond intimiteit en seksualiteit geraken grondig verstoord, is de boodschap.  Het blijft niet alleen bij vrouwen, de vijf imiteren ook met maskers de steeds hyper presterende mannen: één suggereert op het einde minutenlang hard neuken afgewisseld met masturberen, dit blijven herhalen en snakkend naar adem maar niet tot die ejaculatie komen terwijl de vrouwen rondom een gezichtsuitdrukking van verontwaardiging en ongeloof trekken. Porno in zijn blootje gezet.

Het gezelschap werkt nu rond Disney en de spektakelmaatschappij voor een volgend project. We kijken er alvast naar uit, want die knipoog naar Barbie (met focus op gezicht en mond van een blondje terwijl ze een pop streelt of een lolly eet, het “breekbaar”- lintje dat ze wat later draagt,...) en parodie op het winnen van een Missverkiezing waarbij de nodige overdreven emotionaliteit getoond wordt, konden we erg smaken.

Nadien zitten we op de tram en discussiëren enkele tienervriendinnetjes over hun lichaamsdelen waar ze niet zo tevreden over zijn. Als ze deze BIMBO hadden gezien, hadden ze het wellicht over iets anders vanavond gehad. Je kijk op de wereld verandert er even door. Dit is wat theater mag en zelfs moet hebben: indruk maken. En dat doet BIMBO. Een moedige en mooie strijd om het op te nemen tegen de overheersende beeldcultuur. Maar ook een die helaas al op voorhand verloren lijkt.

< Bert Hertogs >